زَهرَکیمور
در واپسین روزهای امپراتوری ساسانی، زَهرَکیمور بزرگ‌ترین کیمیاگر دربار بود؛ مأمور شد نه برای پیروزی در جنگ، بلکه برای یافتن نیرویی که انسان را هم‌ردیف خدایان کند.او در جست‌وجوی «نَفَس ستارگان» به راز حلقه‌هایی از انرژی جاودانه دست یافت؛ دو دایرهٔ درخشان که خود زادهٔ خلأ و آتش بودند. اما این قدرت برای جسم انسان ممنوع بود. گوشتش سیاه شد، استخوان‌هایش به شاخ پیچید و خونش به جیوه‌ای سوزان بدل گشت.اکنون، پس از قرن‌ها، زَهرَکیمور نه مرد است و نه روح؛ حلقه‌ها بی‌وقفه گرد او می‌چرخند و با هر چرخش، نجوا می‌کنند که «هیچ خدایی جاودانه‌تر از کیمیا نیست.»
ایجاد شده در ۱۴۰۴/۶/۳۰ - ۱۹:۵۲
ویرایش شده در ۱۴۰۴/۶/۳۰ - ۲۱:۱۴
